என் தேசத்தில் கவிதைப் பஞ்சம் வந்துவிட்டது,
உன் குரலை நாளைக்கு
எப்படியாவது கேட்டாக வேண்டும்

என் மொழிச் சொற்களுக்கு
எப்போதுமே ஒரு தனிச்சிறப்பு உண்டு,
இலட்சம் சொற்கள் இருந்தாலும்
பொருள் என்னவோ உன் பெயர் (மட்டும்) தான்

உனக்கு மடல் எழுதலாம்
என அமர்ந்தால் மட்டும்,
என் மொழியின் சொற்கள் என்னோடு
கண்ணாமூச்சி ஆட ஆரம்பித்து விடுகின்றன

என் காதல் மேகங்கள்
மோட்சம் அடைகின்றன
உன் வெட்க மழைத்துளிகளாய்

உன் வெட்கத் தூண்டிலில்
மாட்டிக்கொள்ள என் காதல் மீன்களுக்கு
ஏனோ அதீத ஆசைகள்

நீ மட்டும் பிறந்திருக்காவிடில்
வெட்கம் என்னும் பொக்கிஷம்
எப்போதே அழிந்து போயிருக்கும்

வெட்கத்தை வர்ணமாய்க் கொண்டு
பிரம்மன் வரைந்த ஒரே ஓவியம் நீதான்

வெட்கக் கடலைக் கடைந்தால்
வரும் அமுதம் நீதானடி

உன் அழகை அளக்கும் அலகு உன் வெட்கம்,
உன் வெட்கத்தை அளக்கும் அலகு உன் அழகு.

உன்னை பற்றி எழுத ஒரு மொழியும்
உன் வெட்கம் பற்றி எழுத ஓராயிரம் மொழியும் வேண்டும்

அதென்ன உன் அழகு வருடத்தில் மட்டும்
பனிரெண்டு(ம்) வெட்க மாதங்கள்

உன் மனத் தேன் கூடுக்கு
உன் மௌனத் தேனீக்களைக்
காவலாய் வைப்பது என்னடி நியாயம்?

நம் அடுத்த காவியத்தின் தலைப்பு
நம் மணமேடை நிமிடங்கள்,
காவியத்தின் அட்டை படம்
உன் மணமேடை வெட்கங்கள்.

எந்த ராகத்தில் பாடினாலும்
அழகாய் இருக்கிறது
உன் வெட்கமெனும் கீதம்

நீ என்னும் மருதாணியில்தான்
வெட்கமே சிவந்து போகின்றது

நம்முடைய காதலின்
எல்லாப் பாடல்களுக்குமே
உன் வெட்கமே பல்லவியாய் இருக்கிறது

உன் வெட்க நிறங்களில்
என் வானத்திற்கு கிடைக்கின்றன
சில பல இலவச வானவில்கள்

உன் பூந்தோட்டமெங்கும்
வெட்கங்களை மட்டுமே விதைத்திருக்கிறாயா என்ன?
மலர்களுக்குப் பதிலாக வெட்கங்களே பூக்கின்றன

நீ முத்தங்கள் தரும் போதெல்லாம்
வெட்கப்படுகிறாய்,
வெட்கப்படும் போதெல்லாம் முத்தங்கள் தந்தால்
இன்னும் எவ்வளவு நன்றாய் இருக்கும்?

எந்த மொழியில் படைப்பது
உன் வெட்க இலக்கியத்தை?
எந்த வர்ணத்தில் வரைவது
உன் வெட்க ஓவியத்தை?

மின்னஞ்சலில் இனிமேல் முத்தங்கள் வேணாமடி,
உன் மின்னஞ்சல்களைத் திறக்கும்போது மட்டும்
என் கணினி விடுகிறது ஒரு ஏக்கப் பெருமூச்சு

உன் நினைப்புக்கு நான் வைக்க நினைக்கும்
முற்றுப் புள்ளிகளை எல்லாம்,
காற்புள்ளிகளாய் மாற்றுகிறது
புதிதாய் வந்திருக்கும் உன் இனிப்பு மின்னஞ்சல்

நீ அனுப்பும் மின்னஞ்சல்களில் மட்டும்
எப்படி வருகிறது பூக்களின் வாசம்?

என் ஆயிரம் மின்னஞ்சல் முயல்கள்
உன் ஒற்றை மடல் ஆமையிடம்
காலம் காலமாய் தோற்றுத்தான் போய்க் கொண்டிருக்கின்றன

'முத்தம்' என்னும் வார்த்தையை
உன் மடலில் தேடும் வரை என் கண்களும்
தேடிக்கண்ட பின் என் கன்னங்களும்
ஏக்கத்தில் வாடிப்போகின்றன

நம் வீட்டுக் கண்ணாடியில் பிரதிபலிக்கும்
உன் அழகு வெட்கத்திடம்
உன் வெட்கக் கண்ணாடியில் பிரதிபலிக்கும்
நம் பேரழகு நிமிடங்களை
நான் மறந்து போகின்றேனடி துணைவியே

உன் வெட்கங்களை திருடுவதில்
எனக்கும், நம் வீட்டு நிலைக்கண்ணாடிக்கும்
நீண்டகாலமாய் நடந்து கொண்டிருக்கிறது
ஒரு பனிப்போர்

உன் நெற்றிப் பொட்டுக்களை
நிலைக்கண்ணாடிக்குத் தாரை வார்த்தாலும்,
உன் நெற்றிக் குங்குமத்தை
அங்கமெல்லாம் பூசிக் கொண்ட பெருமையென்னவோ
என் சட்டைக்குத்தான்

நீ வெட்கப்படும் போது மட்டும்
நம் வீட்டுக் கண்ணாடிக்கு
திருட்டுக் கண்கள் முளைத்து விடுகின்றன

என் அரை நித்திரையின் முழு அணைப்புக்கு
பரிசாய்க் கிடைப்பதென்னவோ
கால் பங்கு முத்தம்தான்

மனித உடல் ஒரு மின்சாரக் கடத்தியாம்,
உன் விரல்கள் படும்போது மட்டும்
அந்த மின்சாரம் என்னுள்ளே தங்கிவிடுகிறது

வண்ணங்களை என் வானவில்லும்
நீர்த்துளிகளை என் மேகங்களும்
வெறுத்துப் போகின்றன
நீ இல்லாத நிமிஷங்களை நான் வெறுப்பது போல்

பல வண்ணக் காவியங்களைப்
படைத்த என் பேனா
தன் நிறமிழந்து போனது
உன் திருமண அழைப்பிதழைப் பார்த்ததும்

உன் சொற்கள் மௌனமாகும்போது
என் மொழி மௌனமாகிப் போகிறது

வெட்க மொட்டில் மலர்ந்த மலர் நீ,
கணப்பொழுதில் எப்படியடி மொட்டு விரிக்கிறாய்?